عـــمری بـــه عشــق دیــدن رویــــت دویــــده ام
شاهیــن تــر ازنــــگاه تـــــــو، صــیدی نـدیـده ام

بیــش از هـــــــزار واژه ی زیبـــا ، به نــــــام تو
از صــد کتـــــاب و دفتــر و دیــوان ، بــریـده ام

صحــرا ودشــــــــت و جنگل و دریا و ساحـلــش
باران و ابـــــر و غنـــــــــچه و آنچــه گُزیـــده ام

خوشـــه به خوشــــه،خشک شد آن واژه های تَــر
هـــر واژه را ،به خــــــــونِ دلــــم پـــروریــده ام

گاهـــی بنــاز و ، گاه به غمـــــــــزه ات میـــکُشی
موعـود من بکُــش ، که بـه جانــم خــــــریـده ام

ایــن دشــتِ تشـنه، سیـنه ی مــن اســت ،بـی وفـا
رحمــی بکــن ،بـــه ایـن رُخ و رنگِ پـــریــده ام

یادت چــه مـی کُــشد تــن و جانــم بـه ســادگـــی
آبـــــــــــی بــزن ، بـه ایــــن دلِ، آتــش کشـیده ام

حالــــم بــد اســت ، حال و هـــــوایم نمـی شــوی
نــــوشــی بـده کــــه زَهـــرِ هَــلاهِـــل چشـــیده ام

سید محمد مهدی فقیه