شیوه درمانی نوظهوری به نام اسب درمانی می‌گوید سوار شدن بر اسب نه تنها لذت بخش است بلکه می‌تواند به آموختن مهارت های ارتباطی و نیز به افرادی با ناتوانی‌های جسمانی یا روانی کمک کند.

لیندا کوهانف ، پیشگام این فکر می گوید : ” اسب‌ها احساساتی را که انسانها می‌خواهند پنهان کنند، بازتاب می‌دهند. “

کوهانف که مرکز اپونا را در آریزونای آمریکا اداره می‌کند می‌گوید اسب ها مهارتهای مربوط به برقراری ارتباط را به انسانها می‌آموزند.

سواری درمانی دو شاخه اصلی دارد که یکی کمک به روان درمانی و دیگری کمک به توسعه مهارتهای ارتباطی شخصی است.

اما بریژیت مارتین، نایب رییس فدراسیون سواری در خدمت درمان گفت کار درمانی با استفاده از اسب‌ها لزوما به معنای سوارکاری نیست بلکه این تاثیر درمانی می‌تواند از طریق تیمار اسب و یا راه بردن آن با استفاده از یک لگام بلند باشد.

مارتین با کودکان نابینا یا ناشنوا و یا دچار اختلال اوتیسم کار می‌کند و تماس آنها با یک اسب کوچک یا پونی را فراهم و آسان می‌سازد. به گفته او، احساس ناآرامی وآشفتگی این کودکان کمتر می‌شود و آنها حالت آرامتری پیدا می‌کنند.

سواری درمانی می‌تواند حال و هوا و وضعیت بهتری برای انسانها به وجود آورد. ژوزه لورا دلاکو از انجمن ملی سواری درمانی فرانسه می‌گوید انسانها در ارتباط با اسب‌ها دریچه روحشان را باز می‌کنند و بیشتر لبخند می‌زنند او می‌گوید اسب‌ها بسیار حساس هستند. حس انسان را درک می‌کنند بی‌انکه او را مورد قضاوت قرار دهند و همین به انسانها اجازه می‌دهد که احساسات درونیشان را بیرون بریزند.

کلر مورین از انجمن فرانسوی ارتباط با اسب می‌گوید سوارکاری الزامی نیست اما می‌تواند بسیار مهم باشد.

او می‌گوید زندگی مردم می‌تواند در تعامل با اسب دگرگون شود. آنها می بینند که چگونه می‌توانند با دیگران ارتباط برقرار کنند و باید در خود چه تغییراتی بدهند. آنها می‌آموزند که چگونه نه بگویند و چه محدوده‌هایی ترسیم کنند و این کار را به شیوه‌ای طبیعی و به دور از مبارزه بر سر قدرت انجام می‌دهند.

مورین معتقد است که بین اسب‌ها و انسانها یک ارتباط ذاتی وجود دارد و می گوید در اسب درمانی ، این اسب‌ها هستند که نقش درمانگری را انجام می دهند و نقش آن در این میان فقط آسان کردن برقراری ارتباط بین دو طرف است.

اسب، انسان را وارد دنیای واقعی و ملموس می‌کند.

ایو ریوه بنیانگذار یک مدرسه سوارکاری در شارنت-ماریتیم است که در آن معلولان ذهنی به عنوان کمک مربی کار می‌کنند . او می‌گوید این ابتکار باعث شده است که آنهانسبت به خود دید دیگری پیدا کنند و کسانی که برای سوارکاری به این مکان می‌آیند به آنها نه به عنوان معلول بلکه به عنوان یک کارگر ماهر در اصطبل نگاه کنند. به اینترتیب ننگ عقب ماندگی از بین می رود.

او می‌گوید سواری درمانی در دهه 1970در فرانسه آغاز شد و از دهه 1980 برای کمک به معلولان ذهنی مورد استفاده قرار گرفت. او توضیح داد ابتدا فیزیوتراپیست‌ها این شیوه را به کار بردند سپس از آن برای کمک به کودکانی که مشکلات اجتماعی ، خانوادگی و یا رفتاری داشتند و حتی دچار اختلالات شخصیتی بودند استفاده شد.

اینها کودکانی بودند که نمی‌خواستند قوانین جامعه را رعایت کنند. اما زمانی که کسی سوار بر اسب می‌شود، الزاما باید قوانین این حیوان را رعایت کند و نقض آن می‌تواند پیامدهای بسیار ناخوشایندی داشته باشد.

ریوه مورد یک کودک دچار اوتیسم را به یاد می‌آورد که مادرش او را رها کرده بود.

این کودک سرش را روی گردن اسب می‌گذاشت و به یالهای او می‌چسبید. یک روز این پسر کوچک صورتش را در میان یال های اسب فرو برد و در میان سیل اشک ، مادرش را فریاد کرد. در عالم ناخودآگاه ، یال اسب او را به یاد موهای بلند و سیاه مادرش انداخته بود و از آن روز ، نشانه‌های اوتیسم در این کودک از بین رفت.

ونسان فولاتر از انجمنی به نام انجمن دوستی با اسب مجمع الجزایر می‌گوید اسب نماد بسیار قدرتمندی است. آهنگ حرکت اسب شبیه به حرکت جنین در رحم و یا تکان‌های ملایم کودک در آغوش مادر است.

اسب درمانی برای مبارزه با اعتیاد به مواد مخدر و اختلالات تغذیه‌ای و حتی کمک به بازپروری زندانیان نیز مورد استفاده قرار گرفته است.

کوهانف گفت جای تعجب نیست که بسیاری از رهبران بزرگ جهان، سوارکاران ماهری بوده اند. اسب، به روح انسان شکوه می‌بخشد و به او کمک می‌کند
که زیبایی واقعی و قدرت زندگی را لمس کند.
                                                                                                                              منبع مجله دنیای اسب سال2008 ایتالیا