کوچه ای را بود نامش معرفت / ساکنینش بامرام از هر جهت
گرچه بن بست بود مثل قلب من / آخرین خانه تو بودی خوب من
.
.
از فکر من بگذر خیالت تخت باشد / من می تواند بی تو هم خوشبخت باشد
این من که با هر ضربه ای از پا در آمد / تصمیم دارد بعد از این سرسخت باشد
تصمیم دارد با خودش ، با کم بسازد / تصمیم دارد هم بسوزد ، هم بسازد
.
.
.
به خدا بگو خط و نشان دوزخش را برایم نکشد ،
جهنم تر از نبودنت جایی را سراغ ندارم
.
.
.
آهسته گفت خدا نگهدارت و در را بست و رفت ،
آدمها چه راحت مسئولیت خود را به گردن “خدا” می اندازند
.
.
برایم دعا کن ! اجابتش مهم نیست ! نیاز من آرامشی است که بدانم تو به یاد منی
.
.
.
خواهم ز خدا خسته و درمانده نباشی / محبوب خدا باشی و شرمنده نباشی
ای دوست الهی در این عالم هستی / سرزنده بمانی و سرافکنده نباشی
.
.
.
اینجا مهم نیست کجاست ، بی تو همه جا دور است 
.
.
عمریست دلم چون صید در بند شده / ای دوست مگر قیمت دل چند شده ؟
سنگین شده سایه ات ، کجایی / نکند ، یارانه ی عشق هم هدفمند شده ؟
.
.
.
سخت است وقتی از بغض ، گلو درد میگیری و همه میگویند لباس گرم بپوش
.
.
.
سرمای نبودنت بدتر از سرمای زمستان است ، به لرزه انداخته چهار ستون دلم را
.
.
خوشبختی من پیدا کردن “تو” از میان این همه ضمیر بود