ژان پیاژه، روانشناس معروف سوئیسی، در نظریه رشد شناختی خود، تفکر کودکان مرحله ی پیش عملیاتی(بین 2 تا 7 ساله) را تفکر خودمحورانه می نامد.

منظور پیاژه از تفکر خودمحورانه این است که کودک قادر نیست از منظر و چشم انداز دیگران مسائل را ببیند. مثلا کودکی که از مادرش تقاضا می کند نزد او بماند، و درک نمی کند که مادرش به دلیل کاری که برایش پیش آمده، ممکن است نتواند در نزد او بماند.

یکی از آزمایشات جالبی که ژان پیاژه برای شناسایی این نوع طرز تفکر به کار برد، آزمایش معروف سه کوه بود.

در این آزمایش، آزمایشگر رو به روی کودک و پشت یک میز می نشیند، در حالی که بین او و کودک یک سلسله کوه مقوایی قرار دارد. آزمایشگر و کودک کوه ها را از مناظر و جهات متفاوتی می بینند. از کودک خواسته می شود تا از شکل هایی که در اختیارش قرار می گیرد، انتخاب کند که خودش و آزمایشگر کوه ها را چگونه می بینند. کودک حدودا 4-3 ساله، معمولا شکل هایی را برمی گزیند که خودش می بیند و اعتقاد دارد که آزمایشگر هم صحنه را همانطور می بیند. بعضا به جای آزمایشگر از عروسک هم استفاده می کنند و از کودک می پرسند عروسک کدام تصویر را می بیند؟

از نظر پیاژه، این ناتوانی کودک، ناشی از عدم درک موقعیت دیگران و خودمداری مرحله پیش عملیاتی است.

نکته: گاهی ما بزرگترها نیز انگار درگیر خودمحوری می شویم و نمی توانیم چیزی جز آنچه خود می بینیم و می فهمیم را بپذیریم و تحمل کنیم؛ تفاوت ما با کودکان در اینجاست که کودکان به دلیل نوع تفکر خاص خود قادر به دیدن از منظر دیگران نیستند، اما ما معمولا به خاطر لجبازی، خودخواهی، غرور و خودپسندی نمی خواهیم دید دیگری را ببینیم و گاه کار را به جایی میرسانیم که به قول قرآن صم بکم عمی می شویم. سعی کنیم گاهی از زاویه دید دیگران نیز مسائل را ببینیم و خودبزرگ بینی ها را کنار بگذاریم.